Crocus laevigatus ανοιξιάτικος

Άνδρος 24/03/2012

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Ο Crocus laevigatus (Bory & Chaub. 1832) είναι ελληνικό ενδημικό είδος. 

Τον βρίσκουμε σε όλα τα βουνά της Αττικής, τη νότια Εύβοια, ανατολική και νοτιανατολική Πελοπόννησο, Κύθηρα, Κρήτη και σχεδόν σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων.

Βιότοπος: πετρώδεις θέσεις, φρυγανότοποι σε υψόμετρα 0-1500 μ.

Βολβώδες φυτό. Ο βολβός του είναι εδώδιμος, με γεύση κάστανου. Φύλλα 3-4.

Άνθη: με χρωματική ποικιλομορφία και με μία έως τρεις ραβδώσεις στα τρία εξωτερικά τέπαλα. Λαιμός κίτρινος. 

Άνθιση από τον Οκτώβριο. Η ανθοφορία του διαρκεί μέχρι τα μέσα του χειμώνα, ιδίως στις Κυκλάδες. Στην Νάξο και την Άνδρο σε ορισμένες ορεινές θέσεις ανθίζει την άνοιξη.

Ετυμολογία:

Crocus < κρόκος (πιθανώς από την κρόκη, υφάδι).

laevigatus < levigo λειαίνω, γυαλίζω = λείος (από την μορφή του βολβού).

Tulipa undulatifolia

Δήλεσι 07/04/2012

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Tulipa undulatifolia (Boiss. 1844) είναι βαλκανικό φυτό. Την πρωτοβρήκε ο Χελδράϊχ στην Βοιωτία και της έδωσε το όνομα «βοιωτική» (boeotica) για να επέμβει ο Μπουασιέ και να της δώσει το όνομα undulatifolia (= με κυματιστά φύλλα).

Εξαπλώνεται στην Κεντρική Ελλάδα, Πελοπόννησο, Εύβοια, Χίο και Λέσβο.

Βιότοπος: σιταροχώραφα. Με τον περιορισμό των αγρών γίνεται όλο και πιο σπάνια.

Άνθος: μεγάλο, κόκκινο. Θεωρείται από τις ωραιότερες τουλίπες.

Άνθιση: Μάρτιος - Απρίλιος.

Ετυμολογία:

Tulipa < από τουρκική túlipand, τουρμπάνι.

undulatifolia < undula κυμάτιον, κυματάκι ( < unda κύμα)  + folium φύλλο = κυματόφυλλη

Ophrys aeoli

Αμοργός 03/04/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Ophrys aeoli (P. Delforge 1997) είναι ενδημική ορχιδέα της Αμοργού και της Αστυπάλαιας. Περιγράφηκε το 1997 από τα Κατάπολα της Αμοργού.

Συνώνυμο: Ophrys holoserica subsp. aeoli.

Ξεχωρίζει με τα ωχρορόδινα σέπαλα, τα μικρά πέταλα και την πολύ σκούρα στιγματική κοιλότητα.

Φύεται σε ηλιόλουστες θέσεις, πετρώδεις τοποθεσίες και ξηρά εδάφη.

Ο επικονιαστής της είναι άγνωστος.

Για τις Κυκλάδες έχει σχετικά όψιμη άνθηση, από τον Απρίλιο μέχρι τον Μάιο.

Ετυμολογία:

Ophrys < Οφρύς (φρύδι). Δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια χαρακτηριστικά του γένους Ophrys αναφέρεται το όνομα ενώ υπάρχει και το ενδεχόμενο γλωσσικής παρερμηνείας

aeoli < Αίολος, θεός του ανέμου.

Fritillaria ehrhartii

Άνδρος 24/03/2012

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Fritillaria ehrhartii (Boiss. & Orph., 1859) είναι ενδημική της Νότιας Εύβοιας, των Βόρειων Κυκλάδων (Άνδρος, Τήνος, Σύρος) και της Σκύρου. 

Βιότοπος: φρύγανα, ξηρά λιβάδια σε υψόμετρα έως 800 μ.

Τα φύλλα της βάσης είναι πλατιά και του βλαστού (ύψους έως 20 εκατοστά) γραμμοειδή. 

Τα άνθη είναι συνήθως 1 έως 2 (σπάνια μέχρι 5), έχουν χρώμα κόκκινο-καφέ και σκουραίνουν καθώς ωριμάζουν. Στο εσωτερικό τους έχουν χρώμα κιτρινοπράσινο. Η άκρη κάθε τεπάλου καταλήγει σε κίτρινη μύτη.

Ανθίζει Φεβρουάριο - Απρίλιο.

Στην Τήνο ευδοκιμεί μια ποικιλία με πρασινοκίτρινα άνθη, που περιγράφηκε από την Γ. Καμάρη (Fritillaria ehrhartii var. prasinantha, Kamari 1991).

Ετυμολογία:

Fritillaria < fritíllus κύπελλο με το οποίο έριχναν τα ζάρια οι Ρωμαίοι ==> από το σχήμα του άνθους.

ehrhartii < αφιερωμένη στον Γερμανό βοτανικό Jakob Friedrich Ehrhart (1742–1795), που πρώτος χρησιμοποίησε την βαθμίδα «υποείδος» στην βοτανική ταξινόμηση.

Onosma sangiasense

Σαγιάς 23/05/2010
φωτογραφία Γιάννης Κοφινάς

Το Onosma sangiasense (Teppner & Iatroú 1987) είναι τοπικό ενδημικό φυτό του όρους Σαγγιάς της Μάνης.

Βιότοπος: ανοιχτές πετρώδεις θέσεις χωρίς δενδρώδη βλάστηση, σε υψόμετρα (150) 350 - 1000 μ.

Πολυετές ημιξυλώδες είδος που σχηματίζει συστάδες.

Βλαστοί ανορθούμενοι έως όρθιοι, ύψους 7-23 εκ. Φύλλα ρόδακα και χαμηλότερα φύλλα βλαστού λογχοειδή έως αντωοειδή - σπατουλοειδή.

Ταξιανθία ακραία, σχετικά πυκνή. Άνθη λεμονοκίτρινα έως πορτοκαλοκίτρινα στην άκρη.

Ανθίζει από τα τέλη Απριλίου μέχρι τις αρχές Ιουνίου, με κύριο μήνα τον Μάιο.

Ετυμολογία:

Onosma < Όνος + οσμή ==> κατά την επικρατέστερη εκδοχή, επειδή η οσμή του προσελκύει τους όνους (γαϊδούρια).

sangiasense < Σαγγιάς.

Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (RDB 2009) με τον χαρακτηρισμό Σχεδόν Απειλούμενο (ΝΤ).

Origanum calcaratum

Αμοργός 27/04/2005

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Το Ορίγανο το πληκτροφόρο (Origanum calcaratum, Juss. 1789) είναι ενδημικό του Νότιου Αιγαίου. 

Περιγράφηκε το 1789 από την Αμοργό και την ορθοπλαγιά της Μονής Χοζοβιώτισσας.

Από τότε έχει βρεθεί σε Κέρο, Αστυπάλαια, Ικαρία, Χάλκη, σε διάφορες νησίδες (Αμοργοπούλα, Οφειδούσα, Ζαφορά) και σε μία θέση στη Σητεία της Κρήτης το 1964.

Παλαιογεωγραφικό είδος, θεωρείται αρχέγονη μορφή του γένους Origanum και ο στενότερος συγγενής του είναι ο δίκταμος της Κρήτης.

Είναι πολυετές αρωματικό και φαρμακευτικό φυτό.

Φυτρώνει σε σχισμές βράχων και κρημνούς, σε υψόμετρα μέχρι 700 μ..

Φύλλα δερματώδη ωοειδή ή σχεδόν στρογγυλά.

Ανθίζει Μάιο - Αύγουστο.

Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (2009).με τον χαρακτηρισμό Τρωτό (VU).

Ετυμολογία

Origanum < όρος + γανώ (λάμπω, χαίρομαι), η χαρά τους βουνού - αναφορά στον φυσικό του βιότοπο. Ορίγανον, ρίγανη.

calcaratum < calcar, calcaris το πλήκτρο, το σπηρούνι του κόκκορα ==> από την απόληξη του άνθους = πληκτροφόρο.

Αμοργός 22/05/2006

Fritillaria davisii

Μάνη 17/04/2010

φωτογραφία Γιάννης Κοφινάς

Η Fritillaria davisii (Turrill, 1940) είναι ενδημική της Νότιας Πελοποννήσου. Περιγράφηκε από τη Μάνη και την περιοχή της Αερόπολης. Ενδημεί στη Μάνη στο όρος Σαγιάς και στη Μεσσηνιακή Μάνη. 

Τα φύλλα της βάσης είναι πλατιά και γυαλιστερά και ο γυμνός βλαστός έχει ύψος 9-16 εκ.

Άνθη 1-4. 

Ανθίζει από τον Φεβρουάριο

Ετυμολογία:

Fritillaria < fritíllus κύπελλο με το οποίο έριχναν τα ζάρια οι Ρωμαίοι ==> από το σχήμα του άνθους.

davisii < προς τιμήν του Άγγλου βοτανικού Peter Hadland Davis (1918-1992), που ερεύνησε την χλωρίδα της Τουρκίας και των νησιών του Αν. Αιγαίου.

Fritillaria rhodia

Ρόδος 26/03/2011
φωτογραφίες Ζήσης Αντωνόπουλος

Η Fritillaria rhodia (A. Hansen, 1969) είναι ενδημική της Ρόδου. Αν και είναι συχνή στο νησί, εντοπίστηκε μόλις το 1964 και περιγράφηκε επιστημονικά το 1969.

Βιότοπος: φρύγανα, διάκενα πευκοδασών σε υψόμετρα 0-500 μ.

Πολυετές βολβώδες φυτό. Βολβός διαμέτρου 10-15 εκ. Βλαστός λεπτός, φύλλα 4-12 επαλλάσσοντα.

Άνθη 1-2 πρασινωπά-κίτρινα όταν είναι νεαρά και αργότερα κίτρινα-λεμονί.

Άνθιση: Μάρτιος - Απρίλιος.

Ετυμολογία:

Fritillaria < fritíllus κύπελλο με το οποίο έριχναν τα ζάρια οι Ρωμαίοι ==> για το σχήμα του άνθους.

rhodia < Ρόδος.

Centaurea laconica subsp. lineariloba

Κέα 30 / 04 / 2011 

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Centaurea laconica subsp. lineariloba [(Halácsy & Dörfl.) E. Gamal-Eldin & Wagenitz 1985] είναι ενδημική των Κυκλάδων σε Άνδρο, Κέα, Κύθνο, Πάρο, Σέριφο.

Συνώνυμο: Centaurea spruneri subsp. lineariloba (Halácsy & Dörfl.) Dostál

Βιότοπος: ξηρές θέσεις, αμμώδεις και πετρώδεις ακτές, σε υψόμετρα έως 400 μέτρα.

Ανθίζει Μάιο - Ιούνιο.

Ετυμολογία:

Centaurea < Centaurus > Κένταυρος (ο Κένταυρος Χείρων ήταν γιατρός και δάσκαλος του Ασκληπιού)

laconica < Λακωνία.

lineariloba < linearis (γραμμικός) + lobus (λοβός) ==> με μακριά και στενά φύλλα χωρισμένα σε λοβούς.

Silene succulenta

Ελαφονήσι 16/01/2011 Κρήτη

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Silene succulenta (Forssk. 1775) είναι μεσογειακό φυτό που εξαπλώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο (Συροπαλαιστίνη, Κρήτη), την Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία), την Σαρδηνία και την Κορσική.

Σπάνια στην Ελλάδα, φύεται μόνο στην Κρήτη σε ελάχιστες θέσεις, 2 στον νομό Χανίων, 2 στον νομό Ρεθύμνης, την νήσο Γαύδο και τις νησίδες Ελαφονήσι, Κουφονήσι και Χρυσή (Γαϊδουρονήσι).

Βιότοπος: παράκτιοι αμμόλοφοι με φρύγανα ή με συστάδες από κέδρους.

Πολυετές φυτό με τους βλαστούς του (15-40 εκατοστά) βυθισμένους στην παραθαλάσσια άμμο και σε αμμοθίνες σε υψόμετρα 0-30 μ. 

Έχει φύλλα κολλώδη, σαρκώδη, τριχωτά και χυμώδη. Συχνά ταξιανθία και φύλλα γεμάτα με άμμο.

Κάλυκας διογκωμένος με παράλληλες γραμμώσεις. 

Άνθη με πέταλα λευκά ή ρόδινα. 

Ανθίζει από τα μέσα Ιανουαρίου.

Ετυμολογία:

Silene < Silenus (λατιν.) < Σειληνός = Σιληνή.

succulenta < succus/sucus χυμός = χυμώδης ==> από τα φύλλα της

Crocus olivieri

Γεράνεια 24/01/2009

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Ο Crocus olivieri (J. Gay 1831) είναι βαλκανικό είδος. Φύεται στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου, στην Χίο και την Σάμο. 

Βιότοπος: αραιά δάση, ξέφωτα, ορεινά λιβάδια, θαμνότοποι σε υψόμετρα 200 – 1200 μέτρα. 

Βολβώδες φυτό. Βολβός ωοειδής, διαμέτρου 8-12 χιλ., με μεμβρανώδη χιτώνα που διαιρείται στην βάση με τριγωνικά δόντια ή παράλληλες ίνες.

Φύλλα 2-4 γυαλιστερά πράσινα με λευκή λωρίδα στη μέση, συνάνθια.

Άνθη χρυσοκίτρινα. Στίγματα κίτρινα ή πορτοκαλί, που χωρίζονται σε δύο λεπτούς βραχίονες. Ανθήρες κίτρινοι. 

Ανθίζει από Ιανουάριο έως Απρίλιο. 

Ετυμολογία:

Crocus < κρόκος < πιθανώς από την κρόκη (υφάδι) από τα γεννητικά όργανα (ανθήρες, κλπ) που έχουν παρόμοιο σχήμα με τα υφάδια.

olivieri < προς τιμήν του Γάλλου βοτανικού G. A. Olivier (1756-1814).

Γεράνεια 24/01/2009

Αρτεμίσιο 09/01/2010 

Γεράνεια 24/01/2009 

Narcissus tazetta subsp. italicus

Αμοργός 13/12/2005 Κυκλάδες

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Ο Narcissus tazetta subsp. italicus [(Ker Gawl.) Baker 1888] είναι μεσογειακό πολύμορφο φυτό , που χωρίζεται σε 3 υποείδη( tazetta, italicus και aureus).

Λαϊκά ονόματα στην Ελλάδα: μανουσάκι (Κρήτη, Ζάκυνθος), μαρτακούδι (Αμοργός), βούτσινο (Μεσολόγγι), ίτσο (Λαμία), τσαμπάκι, ζαμπάκι...

Ιδιαίτερα δημοφιλές φυτό για τα άνθη και το άρωμά τους, καλλιεργείται από την αρχαιότητα.

Είναι βολβώδες φυτό. Βλαστός ισχυρός, κυλινδρικός και φύλλα γλαυκά, γωνιώδη στη ράχη με μήκος ίσο μ’ αυτό του βλαστού. Περιάνθιο λευκό, διαμέτρου 3-4εκ. με εσωτερική στεφάνη κίτρινη, ύψους μέχρι 5χιλ. Άνθη πολύ αρωματικά μέχρι 12 κατανεύοντα.

Βιότοπος: ελαιώνες, θαμνώδεις περιοχές, φρυγανότοποι.

Άνθιση: χειμωνιάτικη, από τις αρχές Δεκεμβρίου.

Ετυμολογία:

Narcissus < νάρκισσος, όνομα φυτού από το νεολιθικό υπόστρωμα της ελληνικής γλώσσας. Ο Πλίνιος παρετυμολογεί από την «νάρκη» (λατ. narce) λόγω του μεθυστικού αρώματος των ανθέων. Νάρκισσος: μυθολογικός πανέμορφος νέος που πέθανε στον Ελικώνα της Βοιωτίας μένοντας να θαυμάζει το πρόσωπό του στο νερό μιας πηγής.

tazetta < tazza, δημοφιλές κύπελλο στην Βόρεια Ιταλία, το σχήμα του οποίου μοιάζει με την παραστεφάνη του άνθους.

Acanthus spinosus

Ηρακλειά 09/05/2008 Κυκλάδες

φωτογραφία Γιάννης Γαβαλάς

Ο Acanthus spinosus (L. 1753) είναι μεσογειακό φυτό. 

Προτιμά πετρώδεις τοποθεσίες, θαμνώνες και παλιά χωράφια σε υψόμετρα 0-800 μ. 

Πολυετής πόα με φύλλα αντίθετα, πτεροσχιδή με λοβούς αγκαθωτούς και προεξέχοντα νεύρα που είναι συγκεντρωμένα στη βάση του φυτού όπου σχηματίζουν πυκνό ρόδακα διαμέτρου σχεδόν 50 εκ. 

Τα άνθη με το λευκό χείλος και τον πορφυρό κάλυκα σχηματίζουν πυκνή ταξιανθία στην κορυφή του βλαστού. 

Ανθίζει Μάιο - Ιούνιο.

Με το όνομα «άκανθα» ο Θεόφραστος αναφέρει αρκετά φυτά, ανάμεσά τους και ξενικά, με κοινό χαρακτηριστικό τα αγκαθωτά φύλλα. Η Acanthus spinosusς πιθανολογείται ότι είναι η «Άκανθα Κεάνωνος» του Θεόφραστου. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει το «ακάνθιον». Όπως έχει γίνει με πολλά φυτά, η αρχαία μυθολογία θέλει την νύμφη Άκανθα να είναι αγαπημένη του Απόλλωνα, ο οποίος την μεταμόρφωσε τελικά στο ομώνυμο φυτό.

Ετυμολογία:

Acanthus < άκανθος > άκανθα > άκανος, είδος αγκαθιού + άνθος > ρίζα ακ-, μυτερός, αιχμηρός. Φυτό με φύλλα ή άνθη αιχμηρά, βελονοειδή, ακανθώδη.

spinosus < spina (λατιν.), άκανθα, αγκάθι =  ακανθώδης.

Phacelia tanacetifolia φακελωτή

Κέα 30/04/2011

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Phacelia tanacetifolia (Benth 1837) είναι ιθαγενές φυτό των Nοτιοδυτικών Πολιτειών των ΗΠΑ και του Βόρειου Μεξικού. 

Είναι άριστο μελισσοτροφικό φυτό και μάλιστα σε μια εποχή που τα αγριολούλουδα αρχίζουν να σπανίζουν. Για τον λόγο αυτό, εισήχθη στην Ελλάδα και καλλιεργείται ώστε να προσφέρει τροφή στις μέλισσες. 

Φθάνει σε ύψος τα 80 εκ. Τα φύλλα του είναι πτεροειδή και τα μοβ άνθη σχηματίζουν στάχυ.

Ετυμολογία:

Phacelia < φάκελος (με την έννοια της δέσμης) ==> αναφορά στην πυκνότητα των ανθέων.

tanacetifolia < Tanacetum + folium φύλλο ==> με φύλλα που μοιάζουν με το γένος Tanacetum.

Tanacetum < tanazita (λέξη ύστερης λατινικής) < παραφθορά της ελληνικής λέξης «αθανασία» ==> αναφορά στην μεγάλη διάρκεια ζωής αυτών των λουλουδιών.

Iris unguicularis subsp. cretensis

Αμάρι 14/01/2011 Κρήτη

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Iris unguicularis subsp. cretensis [(Janka) A.P.Davis & Jury 1990] είναι ενδημική της Κρήτης και της Καρπάθου.

Έχει μεγάλη εξάπλωση στην Μεγαλόνησο αλλά απουσιάζει από το δυτικό τμήμα.

Συνώνυμο: Iris cretensis Janka 1868.

Βιότοπος: βραχώδεις πλαγιές με φρύγανα, ρεματιές σε υψόμετρα ώς 1900 μ.

Άνθιση: Ιανουάριος - Απρίλιος.

Ετυμολογία:

Iris < Ίρις, η αγγελιαφόρος των θεών.

unguicularis < unguículus νύχι = ονυχοφόρος.

cretensis < Creta = της Κρήτης.

Iris unguicularis subsp. carica

Νεμέα 09/01/2010

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Iris unguicularis subsp. carica [Wern. Schulze) A. P. Davis & Jury 1990] αρχίζει να ανθίζει από τα μέσα του χειμώνα στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και την Κεντρική Ελλάδα και ορισμένα νησιά (Ρόδος, Κως, Χίος, Νάξος). Στα δυτικά εξαπλώνεται μέχρι την Κέρκυρα. 

Τα αρωματικά άνθη της είναι λιλά ή μοβ και τα γραμμοειδή φύλλα της σχηματίζουν θύσανο. Ανάλογα με το υψόμετρο και το γεωγραφικό πλάτος, η άνθιση συνεχίζεται μέχρι τις αρχές Απριλίου.

Ετυμολογία:

Iris < Ίρις, η αγγελιαφόρος των θεών.

unguicularis < unguículus νύχι = ονυχοφόρος.

carica < Καρία.

Εύβοια 28/03/2009

Ταΰγετος 26/03/2010

Juniperus drupacea Συριακή άρκευθος

Πάρνωνας 01/05/2010

Ο Γιουνίπερος ο δρυπώδης (Juniperus drupacea Labill. 1791) είναι κωνοφόρο δέντρο με διακεκομμένη εξάπλωση μεταξύ Ασίας (Τουρκία, Συρία, Λίβανος, Ισραήλ) και Ευρώπης. Στην Ευρώπη φύεται μόνο στην Πελοπόννησο, με τον Πάρνωνα να φιλοξενεί σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού και τον Ταΰγετο να έχει μεμονωμένα άτομα.

Βιότοπος: δασικοί σχηματισμοί σε επίπεδες ή επικλινείς πετρώδεις πλαγιές, συνήθως σε ασβεστόλιθο και σε υψόμετρα, 700-1600 μ.

Δέντρο ύψους 10-20 μ., δίοικο, με πολλούς όρθιους έως αποκλίνοντες-πλάγιους κλάδους και κωνική κόμη.

Φύλλα γραμμοειδή, ακιδωτά σε σπονδύλους ανά 3, με δύο λευκές ταινίες στην ανώτερη επιφάνειά τους.

Αρσενικοί κώνοι υποσφαιρικοί, κίτρινοι. Θηλυκοί κώνοι σφαιρικοί, πράσινοι που μεγαλώνουν σε γαλαζοπράσινους σχηματισμούς και ωριμάζουν σε καστανόμαυρους ρογοστρόβιλους σε περίπου δύο χρόνια, το φθινόπωρο.

Ανθίζει Απρίλιο - Μάιο.

Ετυμολογία:

Juniperus > junix δάμαλις (νεαρή αγελάδα που δεν έχει γεννήσεις) + pario γεννώ ==> για υποτιθέμενες ιδιότητες που ευνοούν τον τοκετό = Γιουνίπερος.

drupacea > druppa & drupa > δρύππα (υπερώριμος καρπός ελιάς) > δρύπη (καρπός με ξυλώδη πυρήνα - κουκούτσι) = δρυπώδης

Dianthus serratifolius

Πάρνηθα 06/07/2011

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Ο Dianthus serratifolius (Sm. 1809) subsp. serratifolius είναι ενδημικό αγριογαρύφαλλο Στερεάς Ελλάδας (Ελικώνας, Πάρνηθας, Υμηττός, Πεντέλη, Πατέρας, Κιθαιρώνας) και Πελοποννήσου (Παναχαϊκό, Ερύμανθος). 

Βιότοπος: βραχώδεις ασβεστολιθικές και ηλιόλουστες τοποθεσίες.

Πολυετές φυτό με μεγάλους ξυλώδεις βλαστούς και θαμνώδη μορφή.

Άνθη πριονωτά λευκά πέταλα με κεραμιδί χρώμα στο κάτω μέρος της επιφάνειάς τους.

Άνθιση: Μάιος - Ιούνιος.

Ετυμολογία:

Dianthus < Δίας + άνθος > Διόσανθος (Θεόφραστος)

serratifolius < serratus πριονωτός + folium φύλλο.

Colchicum atticum

Πάρνηθα 11/12/2011

Το Κολχικό της Αττικής [Colchicum atticum, Spruner ex Tommasini (συνώνυμο Merendera attica) Boiss. & Spruner 1844] είναι βαλκανικό βολβώδες είδος.

Περιγράφτηκε το 1840 από τον Λυκαβηττό και τον Μαραθώνα. Θεωρήθηκε για πολλές δεκαετίες ενδημικό της Αττικής αλλά τελικά βρέθηκε και σε άλλες θέσεις στην Ελλάδα (Εύβοια, Λέσβος, Σάμος, Θάσος, Αν. Μακεδονία), όπως επίσης στην Νότια Βουλγαρία και την Μικρά Ασία.

Ξεχωρίζει από τα άλλα κολχικά από το γεγονός ότι τα τέπαλά του είναι χωρισμένα σε όλο το μήκος τους.

Βιότοπος: πετρώδεις τοποθεσίες.

Άνθη λευκά με μοβ απολήξεις.

Φθινοπωρινό είδος, ανθίζει από τον Νοέμβριο.

Πεντέλη 30/11/2008

Τουρκοβούνια 01/12/2007

 Λαυρεωτική 09/12/2007

Colchicum cretense

Ψηλορείτης (Ίδη) 21/11/2003

φωτογραφία Βαγγέλης Παπιομύτογλου

Το Colchicum cretense (Greuter 1967) είναι ενδημικό της Κρήτης, με εξάπλωση και στους τρεις ορεινούς όγκους της.

Βιότοπος: βραχώδεις και πετρώδεις πλαγιές, δολίνες, σε κοντό χορτάρι ή σε γυμνό έδαφος σε υψόμετρα (900-) 1200-2000 (-2300) μ.

Νανώδες ορεινό φυτό. Τα φύλλα βγαίνουν μετά την άνθιση (υστεράνθιο).

Άνθη ρόδινα έως και σχεδόν λευκά. Τέπαλα μέχρι 2 εκ.

Άνθιση: (Σεπτέμβριος) Οκτώβριος - Νοέμβριος.

Ετυμολογία:

Colchicum < Κολχίς (αρχαία όνομα της σημερινής Γεωργίας). Κατά τον Διοσκουρίδη, το κολχικό φύτρωνε άφθονο στην Κολχίδα και την Μεσσηνία.

cretense < Κρήτη.