Prospero autumnale

Πάρνηθα 05/10/2008

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Το Prospero autumnale (Speta 1982) είναι μεσογειακό φυτό, με ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα.

Συνώνυμο: Scilla autumnalis L.

Βιότοπος: βραχώδεις τοποθεσίες, πρανή, φρύγανα, άκρες δρόμων, λιβάδια, σε υψόμετρα 0-1200 (-1800) μ.

Πολυετές βολβώδες φυτό με βλαστό όρθιο. Φύλλα γραμμοειδή, λεία, όλα παράρριζα, που εμφανίζονται μετά την άνθιση.

Άνθη μικρά, ρόδινα, κυανά ή ιώδη, με μαύρους ανθήρες και λεπτούς ποδίσκους. Ταξιανθία σε πυραμιδοειδή βότρυ στην κορυφή του βλαστού.

Ανθίζει Αύγουστο - Οκτώβριο.

Ετυμολογία:

Prospero < προς + περάω (διέρχομαι, διεισδύω) ==> αναφέρεται στο ότι το γένος πλησιάζει το γένος Scilla.

autumnale < autumnus φθινόπωρο = φθινοπωρινό.

Urginea maritima σκιλλοκρεμμύδα

Αμοργός 27/09/2007

Η σκιλλοκρεμμύδα Urginea maritima (L.) Baker 1873 [συνώνυμο: Drimia maritima (L.) Stearn 1978)] αρχίζει να ανθίζει από τον Σεπτέμβριο. Είναι ένα πλατιά διεσπαρμένο φυτό και παρά το επιστημονικό της όνομα (maritima=παράλια) φυτρώνει και στα βουνά, σε μέσα υψόμετρα. Ο βολβός της σκιλλοκρεμμύδας είναι ογκώδης και φτάνει σε διάμετρο τα 15 εκατοστά. Τα φύλλα της είναι λεία, πλατιά και λογχοειδή. Βγαίνουν τον χειμώνα σε δέσμη αλλά το καλοκαίρι ξεραίνονται και πέφτουν, λίγο πριν από την φθινοπωρινή άνθηση. Ο ανθοφόρος βλαστός είναι όρθιος, λεπτός, άφυλλος και κοκκινωπός. Τα άνθη, που σχηματίζουν πυκνή και μακρόστενη ταξιανθία, έχουν τέπαλα λευκά με ρόδινο νεύρο.  Είναι φυτό δηλητηριώδες αλλά χρησιμοποιείται σε πολλές φαρμακευτικές εφαρμογές, ήδη από την αρχαιότητα.

Μερικές ακόμα πληροφορίες υπάρχουν στον σύνδεσμο:

http://nature-greec.blogspot.gr/2011/10/urginea-maritima.html

 Λαυρεωτική 11/10/2008

Αμοργός 01/09/2005

Αμοργός 23/11/2007

Cyclamen hederifolium

Πάρνηθα 18/10/2008

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Το Cyclamen hederifolium (Aiton 1789) subsp. hederifolium είναι μεσογειακό είδος, με ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα.

Βιότοπος: υγρές θέσεις σε δάση, χαράδρες και ρεματιές γενικά σε σκιερές θέσεις και σε υψόμετρα 0-1300 μ.

Είδος συχνά καλλιεργούμενο.

Φύλλα παρόμοια μ΄ αυτά του κισσού (hedera) απ' όπου και το όνομα. Τα φύλλα εμφανίζονται μαζί με τα άνθη ή αμέσως μετά.

Κόνδυλος πολύ μεγάλος, πεπλατυσμένος, χωρίς χοντρές ρίζες.

Άνθη ανοιχτορόδινα, σκούρα με προεξοχές στη στεφάνη.

Ετυμολογία

Cyclamen < κυκλάμινος < κύκλος ==> από τους τέλειους κύκλους που κάνουν οι καρποφόροι βλαστοί και η στεφάνη.

hederifolium < hedera κισσός + folium φύλλο = κισσόφυλλο.

Biarum tenuifolium subsp. abbreviatum

Δελφοί 31/10/2009

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Το Biarum tenuifolium subsp. abbreviatum [(Schott) K.Richt. 1890] εξαπλώνεται στην Ελλάδα, Δυτικά Βαλκάνια, Ιταλία, Σικελία, Σαρδηνία.

Βιότοπος: θαμνώνες, πετρώδεις θέσεις, δάση κωνοφόρων, σε υψόμετρα 0 - 1.800 μέτρων.

Γεώφυτο με περίεργη εμφάνιση και με οσμή κοπριάς, η οποία προσελκύει μύγες για την επικονίαση. Φύλλα, 3-5, που εμφανίζονται την άνοιξη. Ο στενόμακρος σπάδικας, πάνω στον οποίο βγαίνουν τα άνθη, είναι πορφυρός. Η σπάθη (φυλλόμορφη κατασκευή που προστατεύει τον σπάδικα και τα άνθη) είναι ίση με τον σπάδικα και μυτερή.

Άνθη: πολύ μικρά κατά μήκος του σπάδικα.

Άνθιση: από τον Οκτώβριο.

Ετυμολογία:

Biarum < bis δις + arum άρον (Διοσκουρίδης) = Δίαρο.

tenuifolium < tenuis λεπτό + folium φύλλο = λεπτόφυλλο.

abbreviatum < abbrevio, abbreviare συντομεύω = με την έννοια του στενού, του στενόμακρου.

Πάρνηθα 01/10/2009

Aristolochia elongata

Παγγαίο 05/06/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Aristolochia elongata [(Duch.) E. Nardi 1984] είναι βαλκανικό ενδημικό (Ελλάδα και Αλβανία). 

Βιότοπος: σκιερές βραχώδεις θέσει σε δασικές εκτάσεις και θαμνώνες σε υψόμετρα 0-1200 (-1800) μ.

Έχει ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα (εκτός των νησιών) και την Εύβοια. Ανθίζει από Μάρτιο μέχρι Ιούνιο.

Ετυμολογία:

Aristolochia < άριστος + λοχεία ==> επειδή οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι έχει φαρμακευτικές του ιδιότητες που διευκολύνει τον τοκετό και βοηθάει τα νεογνά.

elongata < elongo επιμηκύνω ==> επιμήκης (σε σχέση με ομοειδή είδη).

Aristolochia rotunda subsp. insularis

Ελικώνας 04/05/2012

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Aristolochia rotunda subsp. insularis [(Nardi & Arrigoni) Gamisans 1985] είναι μεσογειακό φυτό. Στην Ελλάδα κατανέμεται σε Πελοπόννησο, Ιόνιο, Στερεά Ελλάδα, Πίνδο, Εύβοια, Κυκλάδες.

Το τυπικό Aristolochia rotunda L. subsp. rotunda φύεται σε Ανατολική Μακεδονία, Θράκη και Βόρειο Αιγαίο.

Βιότοπος: σε ελαφρώς υγρές και σκιερές θέσεις σε λιβάδια, θαμνώνες και δασικές εκτάσεις, σε υψόμετρα 0-700 (-1300) μ.

Γεώφυτο με μεγάλα φύλλα που περιβάλλουν τον βλαστό.

Άνθιση: Απρίλιος - Ιούνιος.

Ετυμολογία:

Aristolochia < άριστος + λοχεία ==> επειδή οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι έχει φαρμακευτικές του ιδιότητες που διευκολύνει τον τοκετό και βοηθάει τα νεογνά.

rotunda < rota, τροχός, ρόδα = στρογγυλή.

insularis <  insula νησί = του νησιού, νησιωτική.

Νάξος 31/05/2009

φωτογραφία Γιάννης Γαβαλάς

Aristolochia hirta

Λέσβος 10/05/2009 

φωτογραφία Ζήσης Αντωνόπουλος

Η Aristolochia hirta (L. 1753) είναι φυτό της Ελλάδας και της Ανατολίας. Στην χώρα μας φύεται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, από την Σύμη και βορειότερα έως την Σαμοθράκη και τον Έβρο.
Το όνομα της Αριστολόχιας είναι αρχαίο. Προέρχεται από τις λέξεις άριστη+λοχεία (γέννα), γιατί οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η χρήση το φυτού από τις έγκυες γυναίκες διευκόλυνε τον τοκετό.
Βιότοπος: υγρές και σκιερές θέσεις μέσα σε χαράδρες, δάση, θαμνώνες, ελαιώνες σε υψόμετρα 0-800 μ.
Βλαστοί 15-40 (-60) εκ. απλοί ή με μεσαία διακλάδωση.
Φύλλα τριγωνικά-ωοειδή, γκριζοπράσινα.
Άνθη σε σχήμα κανάτας, κιτρινωπάα ή καφέ-ιώδη, με τραχιές τρίχες στην είσοδο.
Άνθιση Μάρτιος - Μάιος.

Ετυμολογία
Aristolochia < άριστη + λοχεία.
hirta = τραχιά, τριχωτή.

Aquilegia ottonis subsp. ottonis

Ύδατα Στυγός 12/06/2010

φωτογραφίες Γιάννης Κοφινάς

Τα φοβερά και τρομερά Ύδατα της Στυγός στον Χελμό, όπου η Θέτις έλουσε τον γιο της τον Αχιλλέα για να γίνει αθάνατος, αποτελούν έναν εκπληκτικό βιότοπο με πολλά σπάνια και ενδημικά φυτά. Η «κολομπίνα της Στυγός» (Aguilegia ottonis subsp. ottonis) είναι ένα από αυτά. Ανθίζει νωρίς το καλοκαίρι γύρω από την σπηλιά της Στυγός, για την οποία οι αρχαίοι πίστευαν ότι αποτελούσε μία από τις πύλες του Άδη.

Η Aquilegia ottonis (Boiss. 1859) subsp. ottonis είναι ενδημικό φυτό της Πελοποννήσου (Χελμός, Ύδατα Στυγός) και της Στερεάς Ελλάδας (Παρνασσός, Γκιώνα). Το φυτό πρωτοβρέθηκε από τον καθηγητή Θεόδωρο Ορφανίδη το 1852 στον Χελμό. Είναι ένα από τα τρία υποείδη της Aquilegia ottonis. Τo δεύτερο, επίσης ενδημικό, φύεται στον Ταΰγετο (subsp. taygetea) και το τρίτο στον Όλυμπο και το Βέρμιο (subsp. amaliae).

Βιότοπος: ασβεστολιθικοί βράχοι, πετρώδεις πλαγιές, ρεματιές, βραχώδη εδάφη σε υψόμετρα πάνω από 1100 μ.

Ανθίζει από τον Μάιο μέχρι το καλοκαίρι.

Ετυμολογία:

Aquilegia < áquila (από το πλήκτρο που θυμίζει το ράμφος του αετού ή αναφέρεται στους ορεινούς βιότοπους που ευδοκιμεί το φυτό.

ottonis < αφιερωμένη στο Βαυαρό βασιλιά της Ελλάδας (1832-1862) Όθωνα ή γερμανιστί Otto von Wittelsbach (1815-1867).

άποψη από το εσωτερικό της σπηλιάς της Στυγός

Dianthus tymphresteus

Βαρδούσια 30/05/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Ο Dianthus tymphresteus [(Boiss. & Spruner) Boiss. 1859] είναι ελληνικό ενδημικό με εξάπλωση σε Στερεά Ελλάδα (Γκιώνα Βαρδούσια, Τυμφρηστό) και Πελοπόννησο (Χελμό, Ερύμανθο, Παναχαϊκό). Περιγράφηκε με υλικό από το Βελούχι, την υψηλότερη κορφή του Τυμφρηστού.

Βιότοπος: λιβάδια, ξηρά βοσκοτόπια, σε υψόμετρα 1700-2200 μ.

Στελέχη πολυάριθμα. μήκους 4-12 εκ.

Βασικά φύλλα γραμμικά-οριζόντια.

Ταξιανθία πυκνή με 1-3 άνθη ανά στέλεχος.

Πέταλα ρόδια με σκούρες μοβ κηλίδες στην βάση.

Ανθίζει Ιούνιο - Αύγουστο

Ετυμολογία:

Dianthus < Δίας + άνθος < Διόσανθος (Θεόφραστος)

tymphresteus < Τυμφρηστός, όρος της Ευρυτανίας.

Οίτη 10/08/2013
φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Stachys spruneri

Πάρνηθα 08/05/2011

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Ο Stachys spruneri (Boiss. 1848) είναι ενδημικό είδος της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας.

Βιότοπος: Πετρώδεις θέσεις και σχισμές βράχων, σε μεσαία υψόμετρα.

Πολυετής φρυγανώδης, πολύκλαδη πόα με ξυλώδη βάση και ανερχόμενους βλαστούς. Φύλλα μυτερά, οδοντωτά με αραιές τρίχες.

Άνθη: λευκά με πορφυρές γραμμώσεις.

Άνθιση: τέλη Μαΐου - Ιούνιος.

Ετυμολογία:

Stachys < στάχυς (από την διάταξη των ανθέων).

spruneri < προς τιμήν του Βαυαρού βοτανικού Wilhelm von Spuner (1805-1874).

Narcissus poeticus

Οίτη 29/05/2010

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Ο Narcissus poeticus (L. 1753) φύεται σε υγρά ορεινά λιβάδια, σε υψόμετρα 1100-2400 μ. στην οροσειρά της Πίνδου και σε βουνά της Κεντρικής Ελλάδας και της Βόρειας Πελοποννήσου. 
Ευρωπαϊκό βολβώδες φυτό. 
Βολβός ωοειδής, έως 3,5 εκ.
Φύλλα ταινιοειδή γλαυκοπράσινα.
Άνθη ανά ένα, αρωματικά, μεγάλα μέχρι 7 εκ., με πέταλα αντωοειδή έως δισκοειδή, αλληλοκαλυπτόμενα. Παραστεφάνη κοντή και ανοιχτή, κίτρινη με χείλη κοκκινωπά.
Ανθίζει Απρίλιο - Μάιο.

*** Το υποείδος Narcissus poeticus subsp. radiiflorus (Salisb.) Baker 1888 φύεται σε βουνά της Μακεδονίας και της Ν. Πίνδου, Ανθίζει Απρίλιο - Ιούνιο.

Οίτη 29/05/2010

Papaver nigrotinctum

Αμοργός 29/03/2006

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Papaver nigrotinctum (Fedde 1909) είναι φυτό των Βαλκανίων και της Δυτικής Μικράς Ασίας, με ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα.

Βιότοπος: ακαλλιέργητα χωράφια, λιβάδια, άκρες δρόμων, ενίοτε σε διάκενα δασών σε υψόμετρα 0-700 (-1000) μ.

Φύλλα πτεροσχιδή με λοβούς επιμήκεις, λογχοειδείς. Βλαστός ελαφρά τριχωτός.

Άνθος μικρό κόκκινο ή πορτοκαλί με μεγάλη μαύρη κηλίδα στο κέντρο. Κωδία επιμήκης, τριχωτή, κωνική, με οξεία δόντια.

Ανθίζει Μάρτιο -Ιούνιο.

Ετυμολογία:

Papaver -eris < μήκων, παπαρούνα

nigrotinctum < nigro μαύρο + tingo χρωματίζω ==> από τον μαύρο φάρυγγα.

Κέα 30/04/2011

Mesembryanthemum nodiflorum

Ηρακλειά, βραχονησίδα Αβελάς 24/05/2010

φωτογραφίες  Γιάννης Γαβαλάς

Το Mesembryanthemum nodiflorum (L. 1753) είναι μεσογειακό φυτό. 

Φύεται σε παραθαλάσσια ενδιαιτήματα, στην Νότια και την νησιωτική Ελλάδα. Ανθίζει από τον Απρίλιο.

Ετυμολογία:

Mesembryanthemum < μεσημβρία + ανθέω (επειδή ανθίζει το μεσημέρι) // < μέσος + έμβρυο + άνθεμον, κατά τον Λινναίο, επειδή η ωοθήκη με το έμβρυο του σπέρματος βρίσκεται στο κέντρο του άνθους.

nodiflorum < nodus (λατιν.) κόμβος, κόμπος, όζος, άρθρωση ==> με άνθη στους κόμπους - όζους των βλαστών.

Petrorhagia glumacea

Χελμός 12/06/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Η Petrorhagia glumacea [(Bory & Chaub. 1838) P.W.Ball & Heywood 1964)] είναι βαλκανικό φυτό με εξάπλωση σε Πελοπόννησο, Νότια Πίνδο και με επιφύλαξη σε Στερεά Ελλάδα και Ιόνιο.

Βιότοπος: φρύγανα, λιβάδια, χωράφια σε υψόμετρα έως 1000 μ.

Ανθίζει Απρίλιο-Ιούνιο και Σεπτέμβριο-Οκτώβριο.

Ετυμολογία:

Petrorhagia < πέτρα + ραγή (ελληνιστική: ραγάς, ραγάδος) ρωγμή, ρήγμα, σχισμή ==> αναφορά   στο περιβάλλον ανάπτυξης τέτοιων φυτών, στις ρωγμές των πετρωμάτων και στα διάκενα ανάμεσα στις πέτρες.

glumacea < gluma λέπι (από τα λέπια στα βράκτια, όπως έχουν τα αγρωστώδη).

Verbascum acaule

Χελμός 12/06/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Το Verbascum acaule [(Bory & Chaub. 1832) Kuntze 1891] είναι ενδημικό του Χελμού και του Ταΰγετου. 

Βιότοπος: διαβρωμένα βραχώδη εδάφη, σχισμές ασβεστολιθικών βράχων, χαλικώδεις θέσεις, σε υψόμετρα 1850-2400 μ.
Πολυετές φυτό. Φύλλα βάσης ωοειδή-επιμήκη, ακανόνιστα και πριονωτά ή οδοντωτά.
Το μικρό του μέγεθος και η έλλειψη βλαστών προφανώς αποτελεί προσαρμογή στις καιρικές συνθήκες των μεγάλων υψομέτρων, όπου, εκτός από το χιόνι, συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο είναι και οι δυνατοί άνεμοι.
Ανθίζει από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο.
Ετυμολογία:
Verbascum < verbascum (λατιν.) φλόμος < ίσως από barba < barbáscum γενειάδα, από τις τρίχες στα φύλλα και τα άνθη.

acaule < α στερητικό + καυλός (βλαστός).

Ranunculus cacuminis

Βόρας 04/06/2010

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης

Ο Ranunculus cacuminis (Strid & Papanicolaou 1978) είναι τοπικό ενδημικό του όρους Βόρας. Περιγράφηκε από την κορυφή Καϊμακτσαλάν. Εξαπλώνεται και στις δύο πλευρές του Βόρα, σε Ελλάδα και Severna Makedonija.

Πολυετές είδος με πολύ βραχύ κάθετο ρίζωμα, το οποίο φέρει δέσμες από σαρκώδεις ατρακτοειδείς ρίζες.

Φύλλα βάση 5 με μακρύ μίσχο.

Ανθοφόρος βλαστός 6-12 εκ. ανερχόμενος, χωρίς διακλαδώσεις.

Βιότοπος: υποαλπικά λιβάδια, συνήθως κοντά σε πηγές ή σε χιόνι που λιώνει.

Άνθη λευκά.

Ανθίζει από τα μέσα Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουλίου.

*** Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (2009) με τον χαρακτηρισμό Τρωτό (VU).

Ετυμολογία:

Ranunculus < rana βάτραχος. Ο Πλίνιος γράφει ότι «ονομάζουμε ranunculus το βότανο που οι Έλληνες ονομάζουν βατράχιο» = βατράχιο, επειδή ορισμένα είδη αυτού του γένους ευδοκιμούν σε υδάτινο περιβάλλον.

cacuminis < cacumen -inis κορυφή, άκρο = της κορυφής. 

Dianthus corymbosus

Όσσα (Κίσσαβος) 07/06/2010

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Ο Dianthus corymbosus (Sm. 1809) είναι ενδημικό αγριογαρύφαλλο της Βορειοανατολικής Ελλάδας, από το Πήλιο και την Όσσα μέχρι τον Άθωνα και τα βουνά της Μακεδονίας και της Θράκης. 

Βιότοπος: ξηρές και πετρώδεις θέσεις σε υψόμετρα έως 1.400 μέτρα.

Κάλυκας μεγάλος, αδενωδώς τριχωτός. 

Ανθίζει από το τέλος της άνοιξης. 

Ετυμολογία:

Dianthus < Δίας + άνθος < Διόσανθος (Θεόφραστος)

corymbosus < κόρυμβος (κορυφή) ==>  επειδή τα άνθη, ανεξάρτητα από το ύψος των ποδίσκων, εμφανίζονται στο ίδιο επίπεδο.

Dactylorhiza cordigera subsp. cordigera

Βόρας 04/06/2010

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Dactylorhiza cordigera [(Fr.) Soó 1962)] είναι βαλκανικό είδος. Στην Ελλάδα την βρίσκουμε στα βουνά της βόρειας χώρας, πάνω από τα 1.000 μέτρα. 

Στην Ελλάδα έχουν περιγραφεί 4 υποείδη ή ποικιλίες αυτής της Δακτυλόριζας. Από αυτά αναγνωρίζεται ως ξεχωριστό υποείδος η Dactylorhiza cordigera subsp. pindica [(B.Willing & E.Willing) H.Baumann & R.Lorenz 2005] η οποία ευδοκιμεί και πιο νότια σε Δ. Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα. (Vascular plants of Greece, an annotated checklist, 2013)

Βιότοπος: υγρές θέσεις, άκρες ρυακιών και υγρά λιβάδια.

Σχετικά μικρό αλλά εύρωστο φυτό, με ύψος μέχρι 40 εκατοστά. Τα φύλλα της έχουν μεγάλες, πυκνές, μελανές κηλίδες.

Άνθη  πορφυροϊώδη σε πυκνό στάχυ στην κορυφή του βλαστού.

Άνθιση από τον Μάιο μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού.

Ετυμολογία:

Dactylorhiza < δάκτυλο + ρίζα = Δακτυλόριζα ==> από το σκληρό ρίζωμα που είναι χωρισμένο σαν τα δάκτυλα του χεριού.

cordigera < cor, córdis καρδιά + gero φέρω ==> από το σχέδιο που έχουν τα άνθη της και το οποίο μοιάζει με το σχήμα της καρδιάς.

Crepis incana

Πάρνηθα 22/07/2012

φωτογραφίες Νίκος Νικητίδης

Η Crepis incana (Sm. 1813) είναι ενδημικό φυτό της Νοτιοανατολικής Ελλάδας (Πάρνηθα, Μαίναλο, Ερύμανθος, Χελμός, Παρνασσός) και της Εύβοιας.

Συλλέχτηκε από την Δίρφη της Εύβοιας τον Ιούλιο του 1787 κατά την διάρκεια της βοτανικής αποστολής του Sibthorp στην Ελλάδα. Υδατογραφία του Bayer περιλαμβάνεται στην μνημειώδη έκδοση Flora Graeca.

Πολυετής πόα με κοντούς βλαστούς, έως 20 εκ. και διχοτομικές διακλαδώσεις ιδιαίτερα κοντά στην βάση τους. Ρόδακες φύλλων που δημιουργούνται από ένα διακλαδισμένο υπόγειο σύστημα.

Φύλλα πτεροσχιδή, χνουδωτά με πυκνές κοντές γκρι ή άσπρες τρίχες, με λογχοειδή οδοντωτά πλάγια τμήματα.

Βιότοπος: ορεινές βραχώδεις θέσεις, σε υψόμετρα 1000-2400 μ. 

Άνθη ωοειδή, κωδωνοειδή, με γλωσσίδια ρόδινα. 

Άνθιση: Μάιος - Αύγουστος.

Ετυμολογία:

Crepis < κρηπίς - επειδή η ρίζα του φυτού εισχωρεί βαθιά και σχηματίζει βάση (κρηπίδα), όπως αναφέρει ο Θεόφραστος

incana = πολιά, γηραιά (λευκότριχη) ==> από τις άσπρες και γκρίζες τρίχες στα φύλλα που θυμίζουν το κεφάλι γηραιού ανθρώπου.

Η υδατογραφία του Bayer από την Flora Graeca

Crocus pelistericus

Βόρας 19/06/2011 

φωτογραφία Ζήσης Αντωνόπουλος

Ο Crocus pelistericus (Pulevic 1976) είναι ενδημικός των ορέων Βόρας, Βαρνούς και του πλησιόχωρου Πελπετζάκ (Pepeljak) της Severna Makedonija. Περιγράφτηκε σχετικά πρόσφατα, το 1976, από τον βοτανικό Πούλεβιτς, από το όρος της Severna Makedonija Πελιστέρ (σλαβική παραφθορά της λέξης «περιστέρι»), όπου και ευδοκιμεί.

Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας 1995.

Βιότοπος: υγρά αλπικά λιβάδια, σε υψόμετρα 1900-2500 μ.

Οι χιτώνες του βολβού είναι νηματώδεις-δικτυωτοί. Φύλλα όρθια, 3 -4, συνάνθια, χωρίς μεσαία νεύρωση.

Περιάνθιο με χρώμα βαθύ μοβ. Το ίδιο χρώμα έχουν ο φάρυγγας και ο λαιμός. Ανθήρες κίτρινοι. Στύλος λευκός έως πορτοκαλί-κίτρινος, διαιρεμένος σε τρεις βραχίονες

Άνθιση: Μάιος – Ιούνιος.

Ετυμολογία:

Crocus <κρόκος < πιθανώς από την κρόκη (υφάδι) από τα γεννητικά όργανα (ανθήρες, κλπ) που έχουν παρόμοιο σχήμα με τα υφάδια.

pelistericus < Pelister Περιστέρι.

Βόρας 04/06/2010 

φωτογραφία Νίκος Νικητίδης